PRESSE ETRANGERE ET LIENS.

- ENTRE SES MAINS (Entre sus manos),

de Anne Fontaine. Con Benoît Poelvoorde, Isabelle Carré,
Jonathan Zaccaï, Valérie Donzelli.... Francia, Bélgica.
"Encuentro entre una empleada en una compañía de seguros,
casada, y un veterinario soltero. La relación que se establece entre ellos,
con el trasfondo de un asesino en serie".
Estupendo trabajo de los dos intérpretes principales,
aunque la cinta no explica claramente, a mi parecer,
los matices y pautas de comportamiento del personaje femenino.

Lástima pues el magnífico comienzo, con estupendos diálogos,
decae en la resolución final.

(Benoît Poelvoorde, protagonista del film)

(Isabel Carré, y detrás Valérie Donzelli,
actrices de la película, a la entrada del Kursaal-1,
donde se proyectó en la Sección Oficial, la cinta).

El rodaje de Asterix ha comenzado en Alicante
Jueves, 29 Junio 2006





El rodaje de la tercera entrega cinematográfica de las aventuras de Astérix y Obélix ha comenzado en los platós del complejo audiovisual Ciudad de la Luz de Alicante.

En esta nueva aventura Astérix y Obélix deberán ganar los Juegos Olímpicos y permitir así que el joven Alafolix pueda casarse con la Princesa Irina y luchar contra el terrible Bruto, dispuesto a todo para ganar también los Juegos y deshacerse de su padre Julio César.

Se prevé que el rodaje dure hasta el próximo mes de Diciembre y se contará con un equipo técino de 300 personas y unos 20.000 figurantes.

Dirigida por Fréderic Forestier y Thomas Langmann cuenta con un reparto internacional: Gerard Depardieu vuelve a encarnar el personaje de Obélix. Junto a él, Clovis Cornillac como Astérix, Alain Delon como Cesar, Diane Kruger como Irina, Benoît Poelvoorde como Bruto, José García como Llenodepus, Michael Herbig como Sindecirnimunibus, Franck Dubosc como Asurancetúrix, Santiago Segura como Doctormabus y Elsa Pataky en el papel de Danzarina.

La película es una coproducción de Le Petite Reine, Pathe Renn Production, y Tripictures. Esta última se encargará de la distribución en España. El estreno en cines tendrá lugar en 2007.








Astérix vive sus aventuras en Alicante

La Ciudad de la Luz acoge un rodaje en el que participan Gérard Depardieu, Alain Delon y Mónica Cruz.La película es la de mayor presupuesto de la historia del cine europeo


El rodaje de la película de Astérix y Obélix en los Juegos Olímpicos, que cuenta con el mayor presupuesto de toda Europa, abrió ayer sus puertas con motivo de la presentación oficial.






protagonistas. Depardieu, Mónica Cruz y Alain Delón, encabezan el reparto del filme.



Servicios


Enviar esta página
Imprimir esta página
Atención al lector

Anterior Volver Siguiente





Juan José Payá, Alicante

De este modo, pasada la cautela previa que requiere este tipo de eventos, y con la que se invitaba a los periodistas a firmar un contrato que prohibía expresamente la divulgación de imágenes de las instalaciones que escapasen de las facilitadas por la organización, se empezó a recorrer las entrañas de escenarios, platós y otros pormenores que componen esta superproducción europea.



La película de Astérix y Obélix ocupa cuatro enormes naves de la Ciudad de la Luz para, únicamente, decorados y montaje de ambientación. Lugares en los que se cuida hasta el última detalle y en los que, desde las seis de la mañana que arranca la jornada laboral de los operarios hasta pasadas las ocho de la tarde, 140 trabajadores se encargan de dar vida a todos estos paisajes del filme. «La mayoría de ellos son de Alicante, gente que no sólo trabaja sino que también recibe una formación», señala el jefe de producción, Antonio Mansilla. Columnas engañosas y puramente cinematográficas, creadas a partir de yeso y madera, rodean una enorme sala con figuras y estatuas a media creación, que se convertirán en apenas tres días en un templo griego.

El departamento de maquillaje y vestuario abarca, por su parte, un nuevo edificio. Se trata de centenares de trajes, otros tantos departamentos de maquillaje, pinturas, pelucas, sastres; modelos de romanos, griegos, hispanos y godos por doquier, armaduras, armas, cascos y toda clase de piezas para formar ejércitos enteros, miles de atletas y otros tantos de figurantes en sesiones en el que «el tiempo lo dicta el número de personal disponible, pero normalmente cuidamos de que sea una única persona por figurante, y es que tiene que estar todo muy controlado», nos afirma su responsable. Personas que tratarán de vigilar grupos de treinta o cuarenta personas «de si llevan reloj, cadenas, pendientes, collares o cualquier otro elemento que esté fuera del contexto histórico de la película».


«Cameos» de lujo


El plato fuerte de la tarde se reservó para el estadio olímpico, totalmente culminado, que ha conllevado un trabajo «de tres meses de duración», es decir, más de la mitad de la estancia de la productora francesa en Ciudad de la Luz, ya que se tiene previsto la finalización del rodaje por el mes de noviembre. Un escenario que albergará 160 caballos «con sus respectivos cuidadores» en una construcción ubicada en lo alto de las instalaciones cinematográficas, contando con unas excelentes vistas al mar.
«Aquí participará Schumacher en una secuencia. En ella, el piloto alemán realizará una carrera en uno de los carros compitiendo con otros compañeros. En una de estas competiciones, por su mal resultado, su manager le parará, y le hará cambiar los caballos, con el símbolo de Ferrari», afirman los encargados de la organización.


Rodaje rentable


La posterior rueda de prensa en la que estuvieron presentes los actores Gérard Depardieu (Obélix), Alain Delon (Julio César), Vanessa Hessler (Princesse Irina) y Mónica Cruz (Esmeralda), directores y productores de la película destacó por su informalidad. Gérard Depardieu afirmó, entre bromas y alguna interrupción por las risas, que «el cine es cuestión de dinero, y rodar aquí acorta los gastos, por lo que atraerá cada vez más a cineastas europeos». Por su parte, Mónica Cruz adelantó que su papel «aunque menor, tendrá mucho baile».






vendredi 30 juin 2006

Astérix en Une de 20 Minutos en Espagne


Le journal espagnol 20 Minutos fait, dans édition du 26 juin 2006, le point sur un XXIème siècle qui s’annonce Gaulois.

Il faut dire que l’actualité du Village a de quoi faire couler de l’encre : sortie d’Astérix et les Vikings en pays ibère prévue pour le 30 juin, parutions de l’album du film chez Salvat, tournage d’Astérix 3 en Espagne, à Alicante…

De quoi réconcilier deux pays après l’épique bataille footballistique livrée lors du match France-Espagne!
Obi

Benoît Poelvoorde as Brutus and Alain Delon as Julius Caesar


The Asterix and Obelix at the Olympic Games movie is based on the book of the same name. It is likely that the film will follow largely the same plot.

When the Gaul's hear that the Roman's are planning to send Legionary Gluteus Maximus to represent Rome at the Olympic Games, the Gaul's send their own champions Asterix and Obelix. The Greek officials however ban the Magic Potion as it is an artificial simulant and the Gauls must instead compete on their own wits.


--------------------------------------------------------------------------------
What do we know about this film?
Julius Caesar only appears in the last frame of the book and the character of Brutus doesn't appear at all although both roles have been cast. It seems they will both have a large role in this film.

The Asterix Missive No.58 implies that Brutus (either on his own or on Caesar's request) has hired his own "mystical magician" Doctormabus and "crazy inventor" Scapus to boost the Roman teams chances of winning the Olympic Games. Brutus has a "very expressive" quasi mute slave Sindecirnimunibus.

In a Spanish Press Release, we learn that part Asterix and Obelix's mission at the Olympic Games is to help the young Alafolix compete against Brutus to win the hand of the Princess Irina, both new characters. The Press Release also suggests that Brutus is plotting to overthrow his adopted father Julius Caesar, which Asterix and Obelix will also foil.

mercredi 26 juillet 2006

Ils sont fous ces acteurs!

La vague de chaleur étant paradoxalement plus facile à vivre en Espagne, du côté d'Alicante, nous avions donc décidé d'effectuer un nouveau voyage d'étude au pays des Ibères. De fait, de 36° C dans les rues de la nouvelle capitale des Gaules, nous n'avons trouvé qu'un 32°C au bord de la mer Méditerranée. Vous imaginez aisément la différence.
Non, sérieusement, il nous faut régulièrement, aller prendre le pouls de ce projet dantesque qui se prépare dans le plus grand secret dans cette nouvelle cité du cinéma, " la Ciudad de la Lùz ". Le studio de la région d'Alicante a bien mis tous les moyens en place pour éviter tout débordement lors de ce tournage de folie. Des milliers de figurants, une équipe de plus de 250 techniciens, des caravanes climatisées pour les 50 acteurs (et quels acteurs!)... Une sorte de ville nomade qui se déplace de quelques dizaines ou quelques centaines de mètres, selon les séquences, avec une répartition des rôles quasi militaire. Un grand film ressemble à une campagne, pré-organisée, où chacun est sensé connaître son rôle. Frédéric Forestier (réalisateur) et Thomas Langmann (producteur et co-réalisateur) qui semblent jouer, à chaque seconde, l'avenir du film, appliquent à la lettre tout le plan de bataille établi lors de la phase de pré-production. C'est juste essentiel lorsqu'il faut diriger des monstres tels que Gérard Depardieu, Benoît Poelvoorde ou bien Alain Delon!... Quelques mots sur cette aventure historique!
Le choc de la rencontre avec le nouveau César restera, en effet, dans ma mémoire! Lorsque nous arrivons sur le tournage jeudi dernier, 20 juillet, sur le côté droit du stade olympique, par rapport à la mer, du haut de la tribune, majestueuse, soudain une main impériale s'élève.
"César trouve ces jeux fort plaisants!"... Dans un silence absolu, Alain Delon/Jules César vient de faire résonner une de ses tirades du film, juste au moment où les Romains viennent d'emporter une épreuve (je ne vous dirais pas laquelle...). Impressionnant! Le Jules César 2008 restera comme une des incarnations les plus convaincantes du célèbre personnage revu et corrigé par René Goscinny et Albert Uderzo en 1968. Lauriers dorés sur la tête, cape rouge carmin sur les épaules, le temps ne semble pas toucher le charisme de ce Delon/César! Respect et attention garantis du côté des équipes de tournage! Et, ce n'est pas tout: Obélix/Depardieu, meilleur que jamais, qui vient rejoindre la scène d'une intervention tonitruante, et Benoît/Brutus qui apporte son lot de folie (d'une incroyable modernité et drôlerie) et Clovis Cornillac, notre nouvel Astérix qui réussit la prouesse d'incarner ce personnage comme je n'imaginais pas cela possible!... Et la présence de Monica Cruz (petite sœur splendide de Penelope) et celle de Vanessa Hessler (nouvelle beauté que le film va révéler) qui ne gâchent rien... Je vais vous dire: c'est du bonheur de voir une passerelle de cette envergure entre la BD et un film! Foi de Doubleclix!
Nous reviendrons sur ce casting de folie, naturellement, mais retenez que ce qui se trame là-bas, en Hispanie, est très particulier. Voilà du péplum digne de Gladiator ou de Troy au service de l'humour d'Astérix. Ce qui s'annonce, ce n'est pas un film dans la ligne du 1, ou du 2 ou un mix des deux premiers films, mais bien une autre espèce de film: le premier film qui donnera toute sa dimension à l'univers de la BD: visuel et spirituel!
C'est une gageure qui se profile donc à l'horizon 2008! Rejoignez vite le navire gaulois, avant qu'il n'y ait plus de place. La production d'Astérix 3 est à la hauteur de nos ambitions pour servir à son juste mérite, cette œuvre unique créée voici bientôt 48 ans par nos druides René Goscinny et Albert Uderzo! Au fait, je ne me lave plus

même si je n'ai pas tout compris de ce qui est écrit merci lol

je n'ai pas pu obtenir plus grand...........

Les bonheurs n'arrivant jamais seuls,
l'Hispanie est également aux couleurs d'Astérix dans les salles obscures en attendant les DVD:
le film d'animation ASTERIX ET LES VIKINGS vient, en effet,
juste de sortir dans la péninsule.
Un coup de fraîcheur garantie! Pour l'accompagner,
notre éditeur espagnol, Salvat, met les petits plats dans les grands en publiant
notre album du film et deux éditions dérivées imaginées par Hachette en Gaule.
La presse ibère ne s'y trompe pas en commençant à couvrir avec plaisir
ce débarquement gaulois en Hispanie.
En voici un exemple avec le journal 20 Minutos.
Homme, quelle histoire! Et "Viva Espana"!

pas grave l'essentiel c'est qu'on l'es

mdrrr!!!!!!!!!!!! t'as raison!!!!!!!!!!

VUELVEN LOS GALOS

Se está rodando en la Ciudad de la Luz, Alicante, 'Astérix en los Juegos Olímpicos'

OLIVIA TOVARRA/ALICANTE

Depardieu -primero por la derecha- vuelve a dar vida a Obélix. / COLPISA









Desde el pasado mes de junio uno de los personajes más famosos de la literatura contemporánea, Astérix, y sus compañeros, pueblan las instalaciones del complejo cinematográfico de Alicante. Legionarios del César, atletas egipcios, godos e iberos, princesas griegas, senadores romanos y héroes galos, han tomado literalmente las instalaciones del complejo. La más famosa aldea gala de todos los tiempos y sus habitantes se han convertido en los residentes de excepción de la Ciudad de la Luz.

La magia de Astérix en los Juegos Olímpicos ha impregnado los seis platos con los que cuenta el complejo cinematográfico alicantino en los que se pueden encontrar, entre otros decorados, palacios griegos, la casa de Julio César, un estadio olímpico a escala real y el bosque que rodea la aldea de Astérix y Obélix.

La producción más cara de la historia del cine europeo abrió sus puertas el pasado jueves a un reducido grupo de periodistas para que contemplaran 'in situ' el desarrollo de tan colosal empresa. Con un plan de rodaje de 20 semanas, la tercera entrega de la aventuras de Astérix y Obélix, que cuenta con un presupuesto de 78 millones de euros, en la que trabajan alrededor de 300 personas y con la participación de actores de la talla de Gérad Depardieu o Alain Delon, ha conseguido trasladar la Ciudad de la Luz a la época de esplendor del Imperio Romano.

Atravesar las naves en las que se está llevando a cabo el rodaje es todo un deleite para los sentidos. Con un sencillo recorrido, el visitante puede situarse en el interior de un completo palacio de la Grecia Helénica para, 500 metros más adelante, pasearse por la inmediaciones de lo que se convertirá en la aldea gala más conocida de todos los tiempos. Ver el proceso de construcción de los decorados, en los que están trabajando más de un centenar de operarios, se convierte en todo un espectáculo en directo.

El equipo se encuentra estos días rodando en los exteriores de Alicante. El escenario elegido es el Estadio Olímpico, un impresionante decorado que ha tardado en construirse casi tres meses. En tan fastuoso rodaje no se pierde nada de tiempo, es una máquina de precisión perfectamente encajada. Mientras se ruedan escenas en un decorado, los operarios trabajan a destajo para terminar el siguiente.

merci bengi

Regie en scenario: Rémy Belvaux, Benoît Poelvoorde,
André Bonzel, Vincent Tavier
Met: Benoît Poelvoorde, Rémy Belvaux,
Jacqueline Poelvoorde-Pappaert, Jenny Drye e.a.
95 min. / B / 16 jaar / 1992

Het is moeilijk om het je nu nog voor te stellen, maar er was een tijd, een jaar of tien geleden, toen half Vlaanderen schande sprak van wat er wekelijks te zien was in het rariteitenkabinet genaamd “Jambers”. Kansarmen, mensen die in de miserie zaten, die vaak vreselijke dingen hadden meegemaakt of er nog steeds mee leefden, werden op een niet altijd even frisse manier in beeld gebracht. Niet voor het laatst wakkerde er een discussie op over wat mag en wat niet mag op televisie. Wanneer overschrijd je de grenzen van goede smaak en goed fatsoen in naam van kijkcijfers, sensatie en commerce? Een stelletje Waalse onafhankelijke filmmakers, vers van de filmacademie, legden in 1992 de vinger al op de zere wonde met hun satire ‘C’est Arrivé Près De Chez Vous’, een bijtende mockumentary waarin de sensatiegeilheid van de media op een vaak hilarische, soms schokkende manier in kaart werd gebracht.
Het verhaal draait rond een cameraploeg die een documentaire draait over Ben (Benoît Poelvoorde), een massamoordenaar die geen onderscheid maakt tussen mannen, vrouwen of kinderen. Zolang ze wat op kunnen brengen, maakt hij ze allemaal af. Zijn motieven zijn simpel (geld), zijn methodes ook: aan het begin van de film zien we hem een dame in een trein wurgen terwijl de camera draait. Vervolgens dumpt hij het lichaam in een kanaal, terwijl hij een vakkundige, afstandelijke uitleg geeft over de correcte manier om een lijk te verzwaren zodat het niet komt bovendrijven.

Vanaf het begin wordt er een punt van gemaakt om de aanwezigheid van de cameraploeg constant te benadrukken. Ben bespringt een postbode, sleurt hem mee in een duistere nis en maakt hem af. De ploeg volgt hem, en we horen de regisseur (Rémy Belvaux) roepen dat er niet genoeg licht is. Dat er een mens wordt vermoord, kan hem niet schelen. Zolang ze het maar goed in beeld krijgen.

Over de loop van de film zien we hoe de filmmakers steeds meer medeplichtig worden aan de moorden van Ben. Aanvankelijk door niets te doen om hem tegen te houden, vervolgens door geld van hem te aanvaarden om verder te kunnen filmen en daarna door af en toe een handje toe te steken wanneer het nodig is. De vraag die daarmee gesteld wordt, is in essentie of objectieve journalistiek wel mogelijk is. Kun je een onderwerp in beeld brengen zonder automatisch ook een standpunt in te nemen voor of tegen? En is er nog wel een grens die de media niet willen overschrijden in hun zoektocht naar kijkcijfers en publiciteit?

Ben wordt afgeschilderd als een soort van omhooggevallen middenstander, die over alles en nog wat zonodig z’n mening moet uiten – hij waant zichzelf een dichter, levert commentaar op de architectuur van de sociale woningen waarin zijn slachtoffers leven en heeft zelfs de pretentie om aan zijn werkmethode een politiek niveau te geven: “Ik pak alleen maar de kleine garnalen,” zegt hij. “Daar kijkt niemand naar om. Probeer een walvis te vermoorden en je hebt meteen Greenpeace en Jacques Cousteau achter je kont. Maar als je een bende kleine garnalen afmaakt, kan het zelfs zijn dat ze je nog helpen inpakken.” Het is pijnlijk duidelijk dat hij continu moeite doet om een show op te zetten voor de filmploeg – hij wil er goed uitkomen. Indien hij niet aan het moorden was geslaan, was hij waarschijnlijk zo’n onuitstaanbare oude zeur geworden die lezersbrieven schrijft naar dag- en weekbladen om te kankeren over al wat hem dwarszit. Iedereen kent dat soort van mensen wel, ze worden vaak beschreven als een typisch Belgisch fenomeen, hoewel ze overal bestaan.

Tijdens de eerste helft van de film lijkt ‘C’est Arrivé...’ in de eerste plaats een komedie, zij het dan een pikzwarte. Benoît Poelvoorde komt met een aantal onweerstaanbare one-liners, zoals: “Onlangs heb ik een Marokkaan levend ingemetseld in ’n muur. Met z’n gezicht naar Mekka, natuurlijk.” Politiek correct is het niet, maar grappig is het wel. De functie van die humor is echter bijzonder bedrieglijk: door het publiek te laten lachen, wekken Belvaux en co een vals gevoel van veiligheid, van comfort, enkel om dat tapijt later met veel plezier onder je voeten weg te trekken.

De sleutelscène van de hele film is er één waarin we Ben in het midden van de nacht een flat zien binnenstormen, waar hij een koppel vrijend aantreft. We krijgen een jump cut naar enige tijd later – de vrouw wordt brutaal verkracht, terwijl de man verplicht wordt om toe te kijken. Maar de verkrachters zijn in eerste instantie de filmploeg, en daarna pas Ben. De medeplichtigheid van de ploeg heeft een hoogtepunt bereikt en het gelach in de zaal verstomt. Opeens is het niet meer grappig. Op dat moment maakt de film in feite een bocht van 180 graden: alles waarmee we eerder zaten te lachen, al dat geweld, wordt nu ontmaskerd voor wat het werkelijk is. Het wordt ons plotseling allemaal opnieuw in het gezicht gesmeten, alsof de filmmakers ons een beschuldigende vinger toesteken – dit is waar jullie daarnet nog mee zaten te lachen. Het gevolg is dat je als publiek bijna een gevoel krijgt alsof je zelf medeplichtig bent. Het comfortabel gevoel is verdwenen, en komt ook niet meer terug – het geweld escaleert, wordt steeds grimmiger en de film eindigt dan ook op de enige mogelijke manier.

Twaalf jaar later blijft ‘C’est Arrivé...’ een uitzonderlijk relevante film. De tv heeft zichzelf meer dan ooit de vrijheid toegeëigend om eender wat in beeld te brengen, zolang ze er maar mee scoren. Onlangs zag ik op het VTM-nieuws één van de ankers voor dat enorme scherm staan, waarop beelden te zien waren van mensen die levend uit een enorme brand geraakt waren. De lens van de camera drukte haast tegen hun neus, en in een hoek van het scherm was een kadertje te zien met het aantal dodelijke slachtoffers. Het enige dat er nog aan ontbrak, was een tellertje dat versprong met elke nieuwe dode. Nieuwswaarde is allemaal goed en wel, maar in de eerste plaats moet het schijnbaar entertainment blijven. Die hyena-mentaliteit van de media en onze eigen fascinatie met dat soort van programma’s en nieuwsverhalen, worden in deze film op een genadeloze manier aan de kaak gesteld. ‘C’est Arrivé...’ is een film die nergens compromissen maakt en die (in tegenstelling tot andere prenten met gelijkaardige thema’s zoals ‘Natural Born Killers’) ook nergens excuses zoekt voor het geweld dat getoond wordt. Met andere woorden: het is grote cinema.

merci bengi

BONNE LECTURE !!!!!!!!!!!
COMMENT C'EST EN QUELLE LANGUE ?????
AUCUNE IDEE




Пульворд Бенуа
Benoit Poelvoorde

Лучший комик современного французского кино Бенуа Пульворд является бельгийцем по национальности и не имеет ни малейшего специального образования. Приехав в свое время из провинциального Намюра в Брюссель с целью обучиться рекламному мастерству, он, что называется, "затусовал" в большом городе и вместе с приятелями создал в качестве соавтора и актера превеселый "независимый" короткометражный фильм "Никакого С4 для Даниэля-Даниэля".
Фильм, тем не менее, приобрел "широкую известность в узких кругах", и спустя 4 года та же команда, раздобыв побольше денег, создает полный метр "Это случилось рядом с вами", которому было суждено стать одним из самых скандальных фильмов бельгийского кино.

OUF !!!!!!!!!!!!!VOICI LA SUITE DE ..............

Снятая в жанре телерепортажа о серийном убийце картина поначалу кое-где даже была запрещена к прокату (пришлось переделать афишу), но лучшей рекламы нельзя и придумать - фильм с триумфом "прокатился" по фестивалям и по сей момент пребывает в статусе культовых. Успех следовало бы тиражировать, но Пульворд надолго уходит в театр. Моноспектакль под названием "Предложенная модель" сначала 3 года идет в Бельгии, а потом еще 6 месяцев в парижском "Кафе де ля гар". Его талант замечен и признан - небезызвестный Canal+ специально под Пульворда создает передачу "Записные книжки месье Манатана", персонаж которой с полной уверенностью в своей неоспоримой правоте высказывает собственные суждения о происходящих событиях, потрясая зрителя чудовищной некомпетентностью и кретиническим идиотизмом. Параллельно следует несколько заметных ролей в "большом" кино, каждая из которых неизменно вызывает восторг у критиков и публики. Зрители просто смеются, а критики провозглашают актера экранным наследником Луи де Фюнеса, с той оговоркой, правда, что персонажи Пульворда гораздо богаче и многограннее - они неизменно серьезны и по-своему даже трагичны. В то же время, фильмография актера на данный момент - увы! - на удивление коротка. Несмотря на неизменный успех каждой его работы, актеру не предоставилось возможности сыграть своей по-настоящему большой РОЛИ, благодаря которой можно навсегда войти в историю кино.
Чего мы ему искренне и желаем. ФИЛЬМОГРАФИЯ
2006 По версии Шарли (SELON CHARLIE) реж. Николь Гарсия
2006 Не сегодня - завтра (Du jour au lendemain),
реж. Филипп Ле Ге
2005 В его руках (Entre ses mains), реж. Анн Фонтэн
2004 Нарко (Narco), реж. Тристан Оруэ и Жиль Леллуш
2004 Atomik circus: возвращение Джеймса Батая/ Atomik circus: le retour de James Bataille,
реж. Дидье и Тьерри Пуаро
2004 Подиум (Podium), реж. Ян Муа
2003 Смех и наказание (Rire et chatiment)
реж. Изабель Доваль
2002 Полный привод (Le boulet), реж. Ален Берберян
2001 Велосипедист (Le velo de Ghislain Lambert),
реж. Филипп Арель
2001 Врата славы (Les Portes de la gloire),
реж. Кристиан Мерре-Пальмер
1999 Сопровождающие ждут
(Les convoyeurs attendent), реж. Бенуа Марьяж
1997 Сигнальщик (Le Signaleur, к\м), реж. Бенуа Марьяж
1997 Записные книжки месье Манатана
(Les Carnets de Monsieur Manatane, телесериал)
1996 Путешественники (Les Randonneurs), реж. Филипп Арель
1996 Как корова без бубенчика
(Comme une vache sans clarine, к\м), реж. Паскаль Олонь
1992 Это случилось рядом с вами
(C'est arrive pres de chez vous), реж.Реми Бельво, Андре Бонзель, Бенуа Пульворд
1988 Никаких С4 для Даниэля-Даниэля
(Pas de C4 pour Daniel Daniel, к\м),
реж. Реми Бельво, Андре Бонзель, Бенуа Пульворд

Si tu veux mon avis Bengi, eh bien была к прокату статусе культовых но рекламы нельзя и придумать - фильм с триумфом "прокатился" по фестивалям уверенностью и по сей момент происходящих лучшей сначала. Успех специально "Предложенная модель" бы тиражировать, но персонаж под уходит в театр. Моноспектакль под Пульворда передачу названием идет в Бельгии, а потом запрещена еще 6 создает неоспоримой месяцев в чудовищной парижском !!! (Et je pèse mes mots.)

gUY a écrit:

Si tu veux mon avis Bengi, eh bien была к прокату статусе культовых но рекламы нельзя и придумать - фильм с триумфом "прокатился" по фестивалям уверенностью и по сей момент происходящих лучшей сначала. Успех специально "Предложенная модель" бы тиражировать, но персонаж под уходит в театр. Моноспектакль под Пульворда передачу названием идет в Бельгии, а потом запрещена еще 6 создает неоспоримой месяцев в чудовищной парижском !!! (Et je pèse mes mots.)

GUY !!!!!!!!!

CINEMA RECENSIONI

“Quello che gli uomini non dicono”, di Nicole Garcia di Simone Emiliani (del 13/04/2007)


La cineasta-attrice costruisce un teorema sull’incomunicabilità spento, senza accensioni, dove anche lo stesso spazio in cui è ambientato il film finisce per diventare anonimo. Non è sicuramente detestabile ma è impermeabile. Dura circa due ore e un quarto. Potrebbe finire dopo mezz’ora o terminare dopo quattro. Nessuno si accorgerebbe di nulla

Presentato in concorso al 59° festival di Cannes, Quello che gli uomini non dicono ripropone lo sguardo frammentato di Nicole Garcia, attrice-cineasta francese che si era fatta apprezzare soprattutto per i suoi primi film dietro la macchina da presa, Un week-end su due (1990) e Le fils préféré (1994). Quello che gli uomini non dicono cerca di comporre un tessuto corale in cui, in una città nei pressi dell’Atlantico, viene raccontate le vicende parallele di sette personaggi che s’incrociano, si amano, si lasciano. Incroci di punti di vista immersi nei colori grigi della fotografia di Stéphane Fontaine dove dovrebbe essere accentuato quel senso di spaesamento, e comunque di solitudine, dei diversi protagonisti. In un cast ricco che vede attori come Jean-Pierre Bacri, Vincent Lindon, Benoît Magimel e Benoît Poelvoorde, la Garcia entra all’interno di alcuni microcosmi familiari come aveva già fatto con L’adversaire, presentato in concorso a Cannes nel 2002. Questa moltiplicazione appare come l’esigenza di costruire una specie di puzzle visivo dove dietro l’apparenza, vengono messe a nudo le debolezze e i vizi dei personaggi. La presenza costante è quella dello sguardo del bambino, Charlie appunto, a cui lo sceneggiatura di Jacques Fieschi-Frédéric Bélier-Garcia e della stessa cineasta vorrebbe dare la funzione non tanto di un punto privilegiato ma di un elemento di collegamento, segno di come tutte le figure di Quello che gli uomini non dicono stiano lottando in definitiva contro la loro infanzia. È il bambino, per esempio, a far scoprire al suo insegnante che sua moglie ha un rapporto con suo padre. Alla fine i conflitti vengono anche esasperati, portati al loro punto di esplosione. Ma la Garcia costruisce un teorema sull’incomunicabilità spento, senza accensioni, dove anche lo stesso spazio in cui è ambientato il film finisce per diventare anonimo. Non è sicuramente un film detestabile Quello che gli uomini non dicono ma è impermeabile. Dura circa due ore e un quarto. Potrebbe finire dopo mezz’ora o terminare dopo quattro. Nessuno si accorgerebbe quando inizia e quando finisce.



Titolo originale: Selon Charlie

Regia: Nicole Garcis

Interpreti: Jean-Pierre Bacri, Vincent Lindon, Benoît Magimel, Benoît Poelvoorde

Distribuzione: Lucky Red

Durata: 130’

Origine: Francia, 2006

Gli altri articoli della sezione

Grazie Tante pel quest'articolo, Bengi !

BENGI* a écrit:

CINEMA RECENSIONI

“Quello che gli uomini non dicono”, di Nicole Garcia di Simone Emiliani (del 13/04/2007)


La cineasta-attrice costruisce un teorema sull’incomunicabilità spento, senza accensioni, dove anche lo stesso spazio in cui è ambientato il film finisce per diventare anonimo. Non è sicuramente detestabile ma è impermeabile. Dura circa due ore e un quarto. Potrebbe finire dopo mezz’ora o terminare dopo quattro. Nessuno si accorgerebbe di nulla

Presentato in concorso al 59° festival di Cannes, Quello che gli uomini non dicono ripropone lo sguardo frammentato di Nicole Garcia, attrice-cineasta francese che si era fatta apprezzare soprattutto per i suoi primi film dietro la macchina da presa, Un week-end su due (1990) e Le fils préféré (1994). Quello che gli uomini non dicono cerca di comporre un tessuto corale in cui, in una città nei pressi dell’Atlantico, viene raccontate le vicende parallele di sette personaggi che s’incrociano, si amano, si lasciano. Incroci di punti di vista immersi nei colori grigi della fotografia di Stéphane Fontaine dove dovrebbe essere accentuato quel senso di spaesamento, e comunque di solitudine, dei diversi protagonisti. In un cast ricco che vede attori come Jean-Pierre Bacri, Vincent Lindon, Benoît Magimel e Benoît Poelvoorde, la Garcia entra all’interno di alcuni microcosmi familiari come aveva già fatto con L’adversaire, presentato in concorso a Cannes nel 2002. Questa moltiplicazione appare come l’esigenza di costruire una specie di puzzle visivo dove dietro l’apparenza, vengono messe a nudo le debolezze e i vizi dei personaggi. La presenza costante è quella dello sguardo del bambino, Charlie appunto, a cui lo sceneggiatura di Jacques Fieschi-Frédéric Bélier-Garcia e della stessa cineasta vorrebbe dare la funzione non tanto di un punto privilegiato ma di un elemento di collegamento, segno di come tutte le figure di Quello che gli uomini non dicono stiano lottando in definitiva contro la loro infanzia. È il bambino, per esempio, a far scoprire al suo insegnante che sua moglie ha un rapporto con suo padre. Alla fine i conflitti vengono anche esasperati, portati al loro punto di esplosione. Ma la Garcia costruisce un teorema sull’incomunicabilità spento, senza accensioni, dove anche lo stesso spazio in cui è ambientato il film finisce per diventare anonimo. Non è sicuramente un film detestabile Quello che gli uomini non dicono ma è impermeabile. Dura circa due ore e un quarto. Potrebbe finire dopo mezz’ora o terminare dopo quattro. Nessuno si accorgerebbe quando inizia e quando finisce.



Titolo originale: Selon Charlie

Regia: Nicole Garcis

Interpreti: Jean-Pierre Bacri, Vincent Lindon, Benoît Magimel, Benoît Poelvoorde

Distribuzione: Lucky Red

Durata: 130’

Origine: Francia, 2006

Gli altri articoli della sezione

traduction?????? mdr